Bugün, sırf eğlence için, uzun bir aradan sonra futbol maçı izlemeye karar verdim. Üstelik bunu güzel bir şekilde yapabilmek için de Fenerbahçe – Galatasaray derbisini seçtim. Ne kadar kalabalık olursa o kadar güzel oluyordu. O coşku, insanların kendini kaybedişi, tüm dünyayla bağlarını koparıp ekrana kilitlenmeleri benim için her şeyi daha da güzelleştiriyordu.
(Bu öykünün anahtar konusu, bir anda aklımıza gelen “karpuz”.)
Bugün sizlere hepinizin çok merak ettiği bir hikayeyi anlatacağım çocuklar. Karpuzun neden dünyadaki en özel meyve olduğunu.
“Üçe kadar sayıyorum. Çaldıklarının yerini söyle yoksa kafana kurşunu yiyeceksin!”
Hayatımın dönüm noktası olan kararı bu cümleyle verdim. İnsanlar en önemli kararlarını gerçekten de en çaresiz kaldıkları anlarda veriyorlarmış. O mafya tetikçisine gerçekten bir teşekkür borçluyum. O olmasa asla bugün olduğum yerde olamayacaktım.
(Bu öykünün anahtar konusu, rastgele Wikipedia başlığı linkiyle bulduğumuz “Misyoner”.)
Bu saçma işe girdiğime, sırf biraz daha fazla para kazanmak için bunları yaşadığıma ve şu düştüğüm hâle inanamıyorum.
“Biliyorum boyumuzdan büyük bir işe kalkışmışız gibi hissediyorsunuz ama bunu yapmamız lazım. Onca zamandır bu işe bir son vermek için hazırlanıyoruz ve artık o gün geldi. Bu noktadan sonra korkmak ya da şüpheye düşmek bizlere bir şey kazandırmayacak. Eğer istediğimizi almak istiyorsak gözümüzü karartmaktan başka çaremiz yok.”
Bu sözleri ekibe cesaret vermek için söylemiştim ama bunları birisinin bana söylemesine daha çok ihtiyacım vardı. Boyumdan büyük bir işe kalkışmışım gibi hissediyordum. Her ne kadar böyle tedirgin bir ruh halinde olsam da en ufak bir zayıflık belirtisi dahi göstermemeliydim. Derin bir nefes alıp devam ettim.